Przypkowski Tadeusz Konrad (1905–1977), historyk sztuki, historyk nauki, gnomonik, bibliofil, grafik, kolekcjoner, fotografik. Ur. 12 VII w Jędrzejowie, był synem Feliksa, lekarza (zob.), i Zofii z Horstów.
Po ukończeniu IV Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Krakowie P. studiował w l. 1923–9 na UJ historię sztuki i historię, w r. 1928 ogłosił w „Pracach Komisji Historii Sztuki PAU” komunikat o architekturze zamku w Pieskowej Skale, w r. 1930 streszczenie pracy o siedemnastowiecznym rzeźbiarzu małopolskim Janie Pfisterze, na podstawie której doktoryzował się w r. 1929 z historii sztuki u Juliana Pagaczewskiego. W l. 1929–30 inwentaryzował z Tadeuszem Szydłowskim zabytki Nowotarszczyzny, w l. 1930–2 zwiedził dzięki finansowej pomocy ojca Berlin, Kolonię, Paryż, Włochy, w r. 1933 jako stypendysta Funduszu Kultury Narodowej – Francję, Niemcy, Holandię, Belgię, w l. 1935–9 na własny koszt – Niemcy, Francję, Włochy, Anglię, Hiszpanię, Portugalię, północną Afrykę, Bałkany, Norwegię, Estonię. W r. 1939 opublikował w „Pracach Komisji Historii Sztuki PAU” (t. 8) rozprawę habilitacyjną o Teodorze Bogdanie i Krzysztofie Lubienieckich, polskich malarzach z przełomu XVII i XVIII wieku; przewodowi habilitacyjnemu przeszkodził wybuch wojny.
W l. 1932–5 P. pracował jako referent propagandy kulturalnej m. Krakowa, w l. 1935–9 m. Warszawy; jako współpracownik Stefana Starzyńskiego sprawował funkcje doradcy w sprawach sztuki i kultury, w kontaktach zagranicznych, w wydawnictwach artystycznych czy ochronie zabytków. Nawiązał wtedy liczne stosunki krajowe i zagraniczne: artystyczne, kulturalne i polityczne. W l. 1938–9 był też szefem propagandy i konserwacji zabytków Centralnego Okręgu Przemysłowego, w l. 1936–9 sekretarzem komisji opieki nad zabytkami Warszawy. Wraz z Janem Zachwatowiczem i Stanisławem Lorentzem doprowadził do częściowej odbudowy murów obronnych Starej Warszawy, do przekształcenia pałacu Blanka w reprezentacyjny obiekt zarządu miasta. Swój stosunek do Starzyńskiego opisał P. w „Wojskowym Przeglądzie Historycznym” (1969) w artykule pt. Prezydent Stefan Starzyński w oczach swego sekretarza.
Z wybuchem wojny P. wyjechał jako referent Min. Propagandy do Lublina, potem po krótkim pobycie w Łucku wrócił do Jędrzejowa, gdzie całą okupację przepędził jako laborant rentgenologiczny miejscowego szpitala. Współpracował wtedy z Armią Krajową (AK) jako tłumacz przy przesłuchiwaniu niemieckich jeńców, łącznik z okolicznymi oddziałami, archiwista materiałów AK, dla której podrabiał także różne dokumenty, współdziałał też ze wspomagającą AK aprowizacyjną organizacją «Uprawa». Zarazem katalogował zabytki sztuki Kielecczyzny, pogłębiał dzięki ojcu i innym uczonym wiedzę gnomoniczną i astronomiczną. W r. 1945 w objęciu wydziału rewindykacyjnego Naczelnej Dyrekcji Muzeów i Ochrony Zabytków przeszkodziło mu ciężkie zapalenie płuc, ale z końcem t. r. wyjechał do Londynu i Paryża z wystawą «Warszawa oskarża». W l. 1946–7 inwentaryzował we Wrocławiu i na Dolnym Śląsku zabytki sztuki. Potem osiadł na stałe w Jędrzejowie, po staropolsku zaściankowy, a zarazem w kulturalnej łączności z zagranicą. Żył jako uczony prywatny i do r. 1962 utrzymywał się głównie z fotografiki, działalności literackiej i naukowej. W l. 1962–75 był dyrektorem Państwowego Muzeum im. Przypkowskich w Jędrzejowie, potem przeszedł w stan spoczynku. W r. 1965 habilitował się w Instytucie Historii Kultury Materialnej PAN na podstawie pracy Naukowe pojęcie deklinacji magnetycznej w Polsce XVII wieku („Studia i Mater. z Dziej. Nauki Pol.” S. C, 1963 z. 6).
Od dzieciństwa P. interesował się wieloma sprawami naraz. W r. 1926 współorganizował w Krakowie Koło Historyków Sztuki, potem Stow. Historyków Sztuki, z którego go w r. 1950 usunięto, by znów przyjąć po r. 1956. Wiele albumów z tekstem poświęcił przedwojennej Warszawie, m. in. Mury obronne Warszawy (W. 1938, wraz z J. Zachwatowiczem), Piękno Warszawy (W. 1935–8 I–VI), Jesteśmy w Warszawie (W. 1937, wraz z W. Hulewiczem), niektóre z nich doczekały się wydań obcojęzycznych, głównie w czasie drugiej wojny światowej. Pozostały w maszynopisie bogato ilustrowane: Gawęda na temat 6-go września 1939 r., czy Warszawa wczoraj, dziś i jutro z r. 1938. Po drugiej wojnie światowej w wydawanym przez Instytut Sztuki PAN „Katalogu zabytków sztuki w Polsce” opracował powiat jędrzejowski (t. III z. 3), a był współautorem zeszytów 4, 11 i 12 (1957, 1962, 1966) o zabytkach powiatów kieleckiego, sandomierskiego i włoszczowskiego.
Na polu nauk pomocniczych historii dał się P. poznać wydanymi w „Wiadomościach Archeologiczno-Numizmatycznych” (1921, 1922 i 1924) artykułami dotyczącymi wykopalisk monet z XIII wieku w Brzegach nad Nidą. Stare monety i medale kolekcjonował niesystematycznie, ale inicjował i projektował medale wykonywane przez innych, a poświęcone m. in. Kopernikowi, swym przodkom, okolicznościowe dla Jędrzejowa czy Rakowa, nie uznany oficjalnie w falerystyce gastronomiczny Order Pomiana. Z rodzinnych tradycji ariańskich zrodziły się prace o zabytkach reformacji w Kielecczyźnie (m. in. w „Spraw. PAU” T. 52: 1951, w „Odr. i Reform. w Pol.” T. 1: 1956, w „Studiach nad arianizmem”, W. 1959). W pracy Przywieszenie pieczęci Mieszka Starego u falsyfikatu lądzkiego w Kolonii („Numizmatyka-Archeologia” T. 12: 1928–9) zdemaskował kunsztowne przytwierdzenie autentyku do fałszywego dokumentu dla opactwa w Lądzie. Z dziedziny heraldyki opublikował m. in. Nagrobki Piastów Śląskich i związane z nimi problemy dynastycznej heraldyki piastowskiej („Spraw. PAU” T. 49: 1948), Biblia Pauperum Heraldica – die heraldische Ausschmückung des Schlosses Baranów (w: „Kongressberichte des Internationalen Kongress für Genealogie und Heraldik”, Wien 1970).
Początek bibliofilskim zamiłowaniom P-ego dał dar Mariana Gumowskiego dla Jędrzejowa – 200 arkuszy z filigranami z XVII i XVIII w. dawnej Rzeczypospolitej, Śląska i Prus Książęcych ze zbiorów Franciszka Piekosińskiego. Zbiory te powiększył P. drogą kontaktów z czerpalnią papieru w Jeziornie koło Warszawy; na różne krajowe i zagraniczne okazje projektował druki z odpowiednimi znakami wodnymi, gromadził też papiery czerpane z czasów drugiej wojny ze znakami fabryki Mirków oraz szereg oficjalnych i prywatnych po r. 1945. Szczególną pozycję zajął P. w ekslibristyce. Już w r. 1925 urządził własną wystawę miedziorytniczą, najczęściej tworzył w barwnym, wysoce artystycznym linorycie, eksponując motywy herbowe czy pasje życiowe właścicieli księgozbiorów. Sam stworzył kilkadziesiąt superekslibrisów dla osobistości zagranicznych (m. in. dla królowej belgijskiej Elżbiety, Maurycego Maeterlincka, Brygidy Helm) i polskich (m. in. dla Moniki Żeromskiej, Mariana Gumowskiego, Andrzeja Ryszkiewicza, Adama Bochnaka, Edwarda Pożerskiego, Stanisława Konopki, Karola Estreichera jun., Sylwiusza Mikuckiego, Ewy Szelburg-Zarembiny, Janusza Radziwiłła, Aleksandra Gieysztora, Leona Schillera, Jerzego Szablowskiego, Franciszka Waltera). Zaprojektował ponad 200 ekslibrisów w drzeworycie, linorycie, cynkotypii, typografii, wykonywanych już przez innych rytowników. Z tej dziedziny opublikował w „Sprawozdaniach… PAU” m. in. Twórczość miedziorytnicza Jana Fryderyka Myliusa w zakresie ekslibrisu (1946), Balcewiczowski typ ekslibrisu w połowie XVIII wieku (1948), Jan Marcin Weis, rytownik strasburski XVIII wieku i jego prace dla Polaków (1949), poza tym Z rozważań nad graficzną postacią ekslibrisu („Silva Rerum” 1930 z. 1–3), Genealogia graficznego typu ekslibrisu Tomasza Ignacego Łopacińskiego (w: H. Łopaciński i Biblioteka jego imienia w Lublinie, L. 1958), Ekslibrisy polskie 1974–1976 (Jędrzejów 1976). W Jędrzejowie zgromadził zbiór kilkunastu tysięcy ekslibrisów od XVI wieku. W maszynopisie pozostawił monografie poszczególnych grafików czy dzieje rodowych ekslibrisów, jak Radziwiłłów czy Potockich. Na międzynarodowych zjazdach ekslibristycznych organizował stałe wystawy polskiego ekslibrisu (m. in. w Wiedniu 1960, Lipsku 1961, Paryżu 1962, Hamburgu 1966, Londynie 1967, Krakowie 1964, Budapeszcie 1970, Jędrzejowie 1973), w r. 1965 ofiarował polską wystawę do muzeum w Cambridge; od r. 1966 był wiceprezesem Międzynarodowej Federacji Tow. Miłośników Ekslibrisu.
Przy różnych okazjach wypuszczał ze zorganizowanej w Jędrzejowie oficyny piękne druki bibliofilskie na czerpanym papierze i w niewielkich nakładach, m. in. album „Cracovie” (Jędrzejów 1931, w 3 egzemplarzach), „Cypriana Norwida testament literacki z 1858 roku” (Kr. 1935). Od r. 1924 należał P. do Tow. Miłośników Książki i jego komisji rzeczoznawców, potem był członkiem kapituły Orderu Białego Kruka, Międzynarodowego Stowarzyszenia Bibliofilów i jednym z najwybitniejszych polskich specjalistów w tej dziedzinie. Rodzinne zbiory z zakresu astronomii i nauk ścisłych powiększył do 400 starodruków od XV do XVIII wieku (m. in. z pierwodrukami dzieł Kopernika i Galileusza na czele) oraz do 4 000 tomów biblioteki naukowej. Brał udział w międzynarodowych kongresach bibliofilskich w Anglii, Hiszpanii, Francji, Austrii, w r. 1973 sam zorganizował taki kongres w Jędrzejowie.
Fotografował od dzieciństwa. Już w r. 1925 uzyskał wyróżnienie na wystawie fotograficznej w Los Angeles, w r. 1931 I nagrodę na wystawie w Montevideo, w r. 1932 na wystawie w Mediolanie, w r. 1935 zorganizował własną objazdową wystawę we Włoszech pt. «Piekno architektury włoskiej», w r. 1936 analogiczną dla Estonii, w r. 1937 o pięknie Bukaresztu i Belgradu; przyniosły mu one zagraniczne odznaczenia. Od r. 1931 współpracował z American Geographical Society, wiele zdjęć umieszczał w „Arkadach”, w różnych czasopismach fotograficznych; w r. 1939 otrzymał brązowy medal na Wystawie Fotografii Ojczystej. Interesowała go głównie architektura, krajobraz, portret, dzieła sztuki. W przetłoku bromolejowym wykonał najlepsze zdjęcia portretowe, m. in. w r. 1930 Olgi Boznańskiej. Z wykonywanych do r. 1939 zdjęć uratowało się w Jędrzejowie kilka tysięcy negatywów krajowych (w tym dużo z Warszawy) i zagranicznych, większość spłonęła w Warszawie. Fotografował P. dalej wiele w czasie okupacji i po niej, kilkadziesiąt tysięcy negatywów przekazał Instytutowi Sztuki PAN. Z artystycznym wyczuciem ilustrował wiele publikacji tak przed drugą wojną (np. Światopełka Karpińskiego, Ewy Szelburg-Zarembiny), jak i po niej, w tym Wojciecha Żukrowskiego książki dla dzieci „Słoneczne lato” (dwa wydania), „Poszukiwacze skarbów” (6 wydań), czy wydany przez PAX album „Kapliczki i krzyże przydrożne”. Także po r. 1945 zdobywał nagrody krajowe i zagraniczne np. w r. 1950 I nagrodę na wystawie «Piekno techniki». Przed wojną należał do Fotoklubu Polskiego, w r. 1946 współzakładał Związek Polskich Artystów Fotografików.
Od najmłodszych lat interesował się P. zegarami słonecznymi i z czasem stał się jednym z najwybitniejszych światowych znawców gnomoniki. W r. 1924 sporządził z granitowego otoczaka pierwszy zegar słoneczny (dziś w lapidarium w Jędrzejowie), potem konstruował ich wiele w kraju (m. in. na Kościele Mariackim w Krakowie, w Dzikowie, Jędrzejowie, Płońsku, Fromborku, Baranowie, Chorzowie, kilkanaście w Warszawie), jak i zagranicą (m. in. w Nicei, Paryżu, Besançon, Les Maderes nad Loarą, Rzymie, Greenwich), zaopatrując często w odpowiednie łacińskie czy polskie maksymy; dla Hamburga skonstruował osobno zegar azymutowy. Każdą podróż zagraniczną wykorzystywał do skupowania starych zegarów czy aparatury naukowej, rezerwowanej dla niego przez zachodnioeuropejskich antykwariuszy. Odziedziczoną rodzinną kolekcję doprowadził do 300 unikatowych eksponatów od XV do XX wieku i należy ona do trzech najbogatszych na świecie obok zbiorów Oxfordu i Adlera w Chicago. Z gnomoniki opublikował wiele prac, m. in. w „Sprawozdaniach… PAU” o prekursorach gnomonografii Wojciecha Jastrzębowskiego od XVI do XVIII wieku (1949), o rękopisie gnomonicznym Mikołaja Wódki z Kwidzynia z 1479 r. (1949), o trzech najstarszych zegarach słonecznych w Polsce (1951), poza tym m. in. Rys historyczny gnomoniki („Urania” 1948), Au Musée des cadrans solaires (Paryż 1958), The Art of Sundials in Poland from the 13th to the 19th Century (w: „Vistas in Astronomy”, Oxford 1968), The Pillarsundials XVI–XIX Century, Haifa 1972).
Historią astronomii zajął się P. intensywniej po drugiej wojnie światowej. Z jego inicjatywy i przy współudziale powstało w r. 1948 Muzeum Mikołaja Kopernika we Fromborku. Wtedy też – wraz z ojcem – zrekonstruował instrumentarium obserwacyjne Kopernika: sferę armilarną, trikwetrum, kwadrant słoneczny (na podstawie opisów w „De revolutionibus orbium coelestium”) dla Muzeum UJ, a replikę dla Fromborka. Z historii astronomii opublikował m. in. w „Sprawozdaniach… PAU”: Ze studium nad instrumentarium astronomicznym Mikołaja Kopernika (1948), o astronomicznych notatkach Piotra Krügera na egzemplarzu „De revolutionibus” (1949), o pierwszych poprawnych widokach Jowisza i Saturna z 1664 r. (1951), później w „Archives Internationales d’Histoire des Sciences” m. in. Les instruments astronomiques de Nicolas Copernic et l’édition d’ Amsterdam (1617) «De revolutionibus» (1953), Premières cartes modernes du ciel (1961), Les relations islamo-occidentales dans le domaine de l’observation astronomique instrumentale (1963), w „Postępach Astronomii” m. in. Postęp techniczny między przyrządami astronomicznymi Kopernika, Brahego i Heweliusza (1955), Tablica doświadczalna Mikołaja Kopernika w Olsztynie w świetle najnowszych odkryć 1956–1957 roku (1958), poza tym Pierwowzór pierwszej drukowanej polskiej mapy nieba z 1585 r. („Kwart. Hist. Nauki i Techniki” 1964), o astronomicznych zabytkach Olsztyna („Roczn. Olsztyński” 1959) czy Kalisza („Osiemnaście wieków Kalisza”, P. 1960 I), o zagadnieniach astronomicznych Stanisława Pudłowskiego („Studia i Mater. z Dziej. Nauki Pol.” S. C, 1967 z. 12), kilka książek jak Dzieje myśli kopernikowskiej (W. 1953, 1972, 1973), O Mikołaju Koperniku (W. 1953), Muzeum Mikołaja Kopernika we Fromborku (W. 1948), Po drodze w Kosmos (W. 1961). Był też współautorem Historii astronomii w Polsce (Wr. 1975 I), w której opracował jej dzieje w l. 1550–1750.
Interesowała go też dawna aparatura naukowa. W „Uranii” pisał o niwelacyjnym przyrządzie Kopernika (1955), o używanym przez niego chorobatesie (1955), w „Acta Geophysica Polonica” o kompasach magnetycznych Marcina Bylicy z Olkusza z l. 1480–7 (1956), o jego obserwacjach deklinacji magnetycznej (1959), w „Postępach Astronomii” o dziejach pomiaru magnetyzmu ziemskiego (1956), o monturze lunety kaliskiej z r. 1613, którą uznał za prototyp powszechnie potem stosowanej montury paralaktycznej (1959), w „Kwartalniku Historii Nauki i Techniki” zwrócił uwagę na globus Marcina Bylicy i na pierwsze nowoczesne mapy nieba (1961), w „Przeglądzie Geofizycznym” na magnetyczną deklinację Warszawy z r. 1737 i na problem wiarygodności przekazów deklinacji magnetycznej przez zegary słoneczne (1958); tej problematyki dotyczyła też jego praca habilitacyjna.
Ten oświecony a krwisty sarmata odznaczył się też na polu gastronomii. Przyjaźń z Edwardem Pożerskim oraz osobiste inklinacje doprowadziły go do gromadzenia w Jędrzejowie odpowiedniego księgozbioru i dawnych przyborów kuchennych (w dużym stopniu przy ofiarności Pożerskiego), do uformowania kapituły gastronomicznego Orderu Pomiana (herb Pożerskiego), do której należeli czołowi polscy, francuscy i włoscy przedstawiciele gastronomii; order ten przyznawano wybitnym zagranicznym i polskim reprezentantom sztuki kulinarnej. I na ten temat publikował P. m. in. L’art et la science de la gastronomie dans les relations entre la France et Pologne (Paris 1968, także po angielsku), zaś wspólnie z żoną i Magdaleną Samozwaniec oraz z ilustracjami Mai Berezowskiej książkę Łyżka za cholewą, a widelec na stole. Mała kulinarna silva rerum (Kr. 1974). Był też członkiem honorowym Akademii Kulinarnej Włoch oraz francuskiej Akademii Sztuki Życia. Niezależnie od towarzyskiego uroku słynął P. ze specyficznego humoru, kpiąc często ze wszystkiego i ze wszystkich, przy czym nie unikał mistyfikacji, więc nigdy nie można było być pewnym, co mówi serio, a co celowo zmyśla, poza tym odpowiadała mu chyba towarzysząca jego osobie legenda. Czasem jednak odbijało się to na jego twórczości, gdy np. upierał się przy urządzeniu w Wodzisławiu muzeum historii reformacji określonej jako «prehistoria komunizmu» w odkrytym przez się zborze kalwińskim, który w rzeczywistości okazał się synagogą (1967).
Gromadzone pokoleniami rodzinne zbiory wymagały z czasem instytucjonalnego zabezpieczenia. Myślano przekazać je do Muzeum UJ, potem do Fromborka, interesowało się nimi Muzeum Świętokrzyskie w Kielcach. Ostatecznie 3 II 1962 rodzina podarowała całość o szacunkowej wartości 250 000 dolarów państwu, w Jędrzejowie utworzono Państwowe Muzeum im. Przypkowskich z P-m jako dyrektorem, potem kierownictwo przejął syn. W r. 1962 państwo wykupiło przyległe parcele i dwie kamienice z zabytkową apteką z r. 1712. Na powiększonej parceli wybudowano z inicjatywy P-ego w l. 1964–9 gmach muzealny na zbiory gnomoniczne, astronomiczne, aparatury naukowej, ekslibrisu, historii regionu, historii arian, historii gastronomii, przewidywano w odrestaurowanych budynkach zabytkową aptekę i muzeum wnętrz, wreszcie bibliotekę. Przylegający ogród w renesansowym stylu zaprojektował Gerard Ciołek. Przy muzeum założył P. oficynę wydawniczą jako wydzielone przedsiębiorstwo «Desy», prowadzoną przez synową Elżbietę z Chodkiewiczów. Obok organizacji muzeum w Jędrzejowie miał P. swój wkład w organizację Muzeum Świętokrzyskiego w Kielcach oraz w Muzeum Techniki w Warszawie. Odbiciem jego zainteresowań kolekcjonerskich stały się prace Von der Psychogenese des Sammelns („Mitteilungen der Österreichischen Exlibrisgesellschaft” 1963 nr 1, 2 oraz także po niemiecku w Würzburgu, po holendersku w Amsterdamie i francusku w Nancy), Organisation des traveaux sur l’inventaire mondiale des appareils scientifiques d’intérêt historique en Pologne (,,Archives Internationales d’Histoire des Sciences” 1962), Les vicissitudes et problèmes de l’inventaire mondiale des instruments scientifiques historiques (w: Actes du XI-e Congrès International d’histoire des sciences, W. 1968). Dla komisji światowego inwentarza zabytkowych przyrządów naukowych opracował powszechnie dziś stosowany wzór karty inwentarzowej. Brał udział w kilku międzynarodowych kongresach historii nauki, należał do wielu krajowych i zagranicznych towarzystw. P. zmarł 17 XII 1977 w Jędrzejowie i tam został pochowany. Odznaczony był m. in. krzyżem kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz orderami zagranicznymi (włoskim, rumuńskim, węgierskim, jugosłowiańskim, estońskim, francuskim).
W małżeństwie ze Stefanią z Ossowskich (zm. 1983), wdową po Witoldzie Hulewiczu (zob.) i do r. 1945 więźniarką w Ravensbrück, miał P. syna Piotra Macieja, historyka sztuki i dyrektora Muzeum w Jędrzejowie, oraz córkę Agnieszkę Remuszkową.
Postać P-ego jako Erazma Lubienieckiego przedstawił Stefan Otwinowski w powieści „Julia” (W. 1957).
Portrety w posiadaniu rodziny w Jędrzejowie: Witolda Chomicza (pastel), Jadwigi Żychowiczówny z r. 1925, Olgi Boznańskiej z r. 1930, Moniki Żeromskiej z r. 1945, Mai Berezowskiej (rys. z r. 1946), Stefana Mrożewskiego (drzeworyt z r. 1943), Włodzimierza Bartoszewicza z r. 1973, Krzysztofa Jackowskiego z r. 1977; – Łoza, Czy wiesz, kto to jest; – [Biernacki A.] Abe, Tadeusz Przypkowski, „Twórczość” 1978 nr 3 s. 154–5; Bocheński A., Wspomnienie o Tadeuszu Przypkowskim, „Kultura” 1978 nr 7 s. 11–12 (fot.); Dymitrow W., Powolny pośpiech, „Życie Warszawy” 1974 nr 261; Gieysztor A., [Wstęp] In memoriam Tadeusz Przypkowski, Jędrzejów 1981 (bibliogr. wydawnictw Muzeum związanych z ekslibrisem); Głażewski J., Pro publico bono, „Kamena” 1978 nr 6 s. 6; Grochola W., Dzień odkurzania herezji, „Polityka” 1970 nr 4, 5; Janik M., Przypkowski był też fotografem, „Fotografia” 1978 nr 3; Kuczyński J., Tadeusz Przypkowski, „Roczn. Muz. Narod. w Kielcach” 1980 (fot.); Kuczyński S. K., Tadeusz Przypkowski, „Biul. Numizm.” 1978 nr 4/5; Kwieciński J., Bracia człowieka – arianie, W. 1961; Kydryński J., Zegar słoneczny, „Dzien. Pol.” 1981 nr 206; Roszko J., Przypkowskiemu panegiryk ostatni, „Przekrój” 1978 nr z 22 I (fot.); Roszko J., Bratkowski S., Ostatki staropolskie, W. 1966; Rybka E., Przypkowski Tadeusz 1905–1977, „Kwart. Hist. Nauki i Techniki” 1978 s. 759–67 (fot., częściowa bibliogr.); Ryszkiewicz A., Ekslibrisy Tadeusza Przypkowskiego, Jędrzejów 1980 (częściowa bibliogr.); tenże, Kolekcjonerzy i miłośnicy, W. 1981 s. 244–51; tenże, W sarmackiej masce, „Polityka” 1978 nr 7 (fot.); tenże, Ekslibris polski, W. 1959; Siniarska-Czaplicka J., Tadeusz Przypkowski – miłośnik papieru, „Przegl. Papierniczy” 1978 nr 9 s. 353–4; Sunderland J., Wspomnienie o Tadeuszu Przypkowskim, „Fotografia” 1978 nr 3 s. 42 (fot.); Zegarmistrz słoneczny, „Ilustr. Kur. Pol.” 1955 nr 289 (fot.); – Przypkowski T., Państwowe Muzeum im. Przypkowskich w Jędrzejowie, „Roczn. Muz. Świętokrzyskiego” 1967 s. 9–28 (fot.); Wspomnienia o Stefanie Starzyńskim, W. 1982; – Nekrologi: „Życie Warszawy” 1977 nr 302, 304, 1978 nr 11, „Dzien. Pol.” 1977 nr 286, „Tyg. Powsz.” 1978 nr 11, „Przekrój” 1978 nr z 1 I s. 3; – Autobiografia P-ego i częściowa bibliogr. w Jędrzejowie; – Informacje syna Piotra Macieja Przypkowskiego.
Stanisław Marian Brzozowski